Bahar görməyən varlığım..

Havada payızın qoxusu hiss olunduqca, deyəsən nəfəsim də soyuyur yavaş-yavaş, soyuyan havayla birgə. Saralmış yarpaqlarla birgə xəyallarım düşdükcə öz budağından ruhum çılpaqlaşır, kimsəsizləşir ürəyim. Həsrətim də üşüməyə başlayır isti ürəyimin içində. Nə bilim, bəlkə də ürəyim elə isinməyibmiş bu yayı da. Hansısa qışda, ya nə bilim nə vaxtsa, şaxta tutmuş divarlarının buzu heç açılmayıbmış bəlkə…

Mənə söz ver…

…Onsuz da hər zaman fikrimdə dolanırsan, amma bu günün sızısı çox olub həmişəkindən. Bütün gün düşüncəmdə fırtına qopub, qovrulub durmuşam…
Əzizim, nolar ki bu qədər rahat, uduzmuş kimi əlini-qolunu sallayaraq təslim olmayasan həyata?!..
Nolar ki əzizim, mənim bildiyim Səni, mənim könlümdə sultan olmuş “Sən”i geri qaytarsan? Qoyma o “Sən” məhv olsun, əzizim.

Ümidləri döyəcləyən yağışlar…

Görən nədən yağışın pıçıltısı bu qədər həzin, ahəstə olduğu halda, ürəyimizdə gizlədiyimiz acılarımızı hayqıra-hayqıra qulağımıza bağırır?!..
Tappıltıyla damları döycələdikcə, sanki köksümüzə yumruqlar atır, qətl olmuş ümidlərə məzar qazır. Ölmüş ruhumuza layla çalır.

Uzaq bir yola çıxmaq istəyirəm səninlə…

Bəzən səssiz, kimsəsiz, özümə qapanıb yola çıxmaq istəyirəm.
Uzun bir yola…
Nə qədər gedəcəyimə, nə vaxt bitəcəyinə əhəmiyyət vermədən, tək bir arzuyla diləklə.
Məsafənin, gedişimdəki zamanın uzunluğunu düşünmədən, heç fərqinə varmadan, yolun sonunda…Sən olasan.
Heç toxunmasam belə, gözlərinə baxmağa cəsarət etməsəm də…
Orda ol yetər!
Həmən getdiyim yolun sonunda rastlaşaq tamam yad, iki doğmalar kimi. Bir-birinə həsrət, bir-birinə mümkünsüzlər kimi.