Tənha qalmış pişik balası

Soyuq da həsrət kimidir, xəbər etmədən gələr, insanın iliyinədək işləyər həm də… Yox, bu günkü qəhrəmanım insan deyil. Bu gün pişik balasından danışacam. Xoşbəxtliyin sevincini doyunca dadmadan tənha buraxılan pişik balasından…
…ayağını zorla sürüyərək gəzirdi, o tindən bu tinə, bu tindən o tinə. Gücü, taqəti bitmişdi, içindəki qorxu onu acizləşdirib ürkək etmişdi. Qarşısına çıxan hər şeydən qorxur, bir qaraltı görən kimi sığınmağa yer axtarırdı.
Gecə yarısı, yenə ac, yenə tək, yenə aciz…başqa yolu yoxdu, ölmək və hər şeydən birdəfəlik qurtulmaq. Başını aşağı salıb mərkəzi küçəylə hara gedəcəyini özü də bilmədən yola çıxdı. Ürəyi qorxudan az qala yerindən çıxacaqdı. Yaxınlıqdan gah özündən razı pişiklərin qorxunc səsi, gah tək-tək də olsa hərəkət edən maşınların əyləc səsi eşidilir, göydən isə sulu qar qarışıq tökülən yağışın küləyə qarışmış soyuqluğu yağırdı… Amma pişik balası bu dəfə inadlı idi, qorxmadan ölümə doğru gedirdi. Yolun tən ortası ilə, nə səkiyə çıxır, nə də əvvəllər olduğu kimi üzünə düşən gur avtomobil işığından ürküb kənara qaçırdı. 

Bir qadının taleyindən sətirlər… (Son)

Hicran nə edəcəyini bilmirdi. Azərlə Asəf üçün çox darıxırdı, ürəyi nigaran idi. Balalarının qabağında özünü suçlu sayırdı. Boğazından nə su, nə çörək keçirdi. Çox götür–qoy edir, boşanmaqdan başqa çıxış yolu tapmırdı. Lakin, bu fikrə əvvəllər də qərar versə də, qohum qonşu onu fikrindən daşındırmış, cavan gəlin üçün boşanmanın asan yol olmadığını, bu zəmanədə atasız üç uşaq böyütmənin nə qədər çətin olduğunu anlatmışdılar. Qəlbində olan özünə inam hissini tamamilə öldürmüşdülər. Hicran da buna görə bir qərara gələ bilmir, lakin Farizlə yenidən bir yerdə yaşamağı ağlına gətirəndə ürəyi sıxılır, bunun mümkünsüzlüyünü anlayırdı. Bir yerdə yaşamaq ona zülm kimi görünürdü. Gedib bir işdə işləyib balalarını böyüdəcəyinə əmin idi, lakin hər kəs onun gözünü qorxudur, bir dəstək verib, yol göstərən olmurdu. Bir də Hicranı uşaqlarının gələcəyi qorxudurdu. Fariz kimi atanın yanında necə tərbiyə olunacaqlarından narahat olurdu. 

Bir qadının taleyindən sətirlər… (4-cü hissə)

Uşaqlar heç nə başa düşməsələr də təlaş içində idilər. Analarına nə olmuşdu? Niyə oyanmır, niyə qalxıb onlara yemək vermirdi? Hicranın gözlərinə bənzəyən, tünd qəhvəyi gözlərində kədər qarışıq bir təşviş vardı uşaqların.  Onlar nənəsinə, gah da anasına baxırdılar. Zərnişan arvad çox narahat, həm də əsəbi idi. Gəlininə bərk acıgı tutmuşdu. Gözü pəncərədə, qapıda qalmışdı.

Fariz təcili yardım məntəqəsinə çatıb hövlnak içəri girdi. Dili söz tutar-tutmaz, vəziyyəti izah etdi. Həkimlər tələsik təcili yardım maşınına əyləşib onlara getdilər. Fariz isə çox təlaşla onların arxasınca maşını sürüb getdi. 

Bir qadının taleyindən sətirlər… (3-cü hissə)

Beləcə həyat davam edirdi. Hicranın ürəyi heç nədən açılmırdı. Gah evdə, gah istixanada işləyir, gah da övladları ilə məşgul olurdu. Farizin münasibəti get-gedə pisləşirdi. Nədən belə dəyişdiyini anlamırdı heç. Evə gec gəlir, gələndə də yeməyini yeyər, yenidən harasa gedər, ta gecə yarı qayıdar, işi oldugunu deyib yatardı.

Atası evində də vəziyyət pisləşmişdi ki, yaxşılaşmamışdı. Hərdən onlara gedər, bəzən gecəni orda qalar, bəzən də bir-iki saat oturub qayıdardı. Ürəyi açılmaq əvəzinə,daha da pərişan olardı.

Qaynanası da onu qəmli görüb təsəlli verməz, daha da onu əsəbləşdirən söhbətlər edərdi. Belə günlərin birində qaynanası ona dedi: 

Bir qadının taleyindən sətirlər… (2-ci hissə)

Hicran ağlayırdı. Səssiz-səmirsiz. Fariz yatmışdı. Onun ağladığından da xəbəri yox idi, yatmamasından da. Hicranı ağladan bu axşamkı narazılıq deyildi. O, bu evə gələndən nə qədər haqsızlıq görmüşdü. Elə ilk gəldiyi aylardan nə qədər böyük səhv addım atdığını başa düşmüşdü. Lakin geriyə yol yox idi. Dözməliydi. Öz seçdiyi yol idi, getməli idi. Atasını eşitmədiyinə çox peşiman olmuşdu.
Əslində onların arasında elə uzun uzadı bir sevgi də olmamışdı. Fariz Hicranı görsə də, bu yolu ona anası ilə bacısı göstərmişdi. Hicran da onsuz da kiməsə gedəcəyini düşünüb Farizə razılığını vermişdi. Çünki, ilk gənclik illərində yaşadığı sevgisi daşa dəydikdən sonra o, heç kəsi sevə bilməyəcəyini bilirdi. Beləcə də onlar evlənmişdi. Hicranın atası əvvəl razılıq verməsə də sonra yumşalmışdı. 

Bir qadının taleyindən sətirlər (1-ci hissə)

Günaydın, əzizlərim. Bu gün bir qadının həyatından danışacam. Yox, əslində mən danışmayacam, elə qadının özü danışacaq. Yazar deyil bu qadın. Ömrünü qərib ölkədə övladalrına həsr etmiş bir Azərbaycan xanımıdır. Əsl xanım həm də… Yaşanmış bir taleni bacardığı tərzdə qələmə alıb. Gəlin yazının bədii tərəfini yox, bir qadının həyatını daha çox diqqətdə saxlayaq. Nələr yaşadığını, nələrə dözdüyünü, bir sözlə, həyatından  bəzi məqamlarla birgə tanış olaq…

Yeni il yaxınlaşırdı. Hicranın işi çox idi. O da qonşu gəlinlər kimi, ev-eşiyi yığışdırmış, əl-ayaq işlərini görüb qurtarmışdı. Biş-düşlə məşğul olmaq, şirniyyat bişirib, bayram tədarükü görmək istəyirdi. İstəyirdi ki, balalarının, ailəsinin bayram süfrəsi layiqincə olsun. Gəlib-gedən olardı. Qonaq-qaranın qabağında utanmaq istəmirdi. 

Padşahlar da sevərmiş…

Hər birimizin özümüzə məxsus həyatımız var. Şəxsi həyatımız, iş həyatımız, sosial həyatımız… Bütün bunlar hamısı öz axarında davam etməkdədir. Amma hamısı da bizə “aid”…

Hamımız bilirik ki, padşahlar da bizim kimi insanlardılar. Onların da şəxsi həyatları, şəxsi zamanları və iş həyatları var. Digər padşahlar kimi Osmanlı padşahlarının da siyasi həyatları qədər şəxsi həyatları da hər zaman diqqət mərkəzində və nəzarətdə olub. Onların da hər insan kimi acınacaqlı şəkildə eşq həyatı yaşamaları bəlkə də bizlər üçün qəribə gələ bilər…Amma unutmayaq ki, padşahlar da sevər, onlar da eşq əzabı yaşaya bilərlər. 

Ayrılıq vüsaldan əvvələ düşdü

Əhvalımı bilə-bilə,
Çalma, aşıq, sazı belə.
Tale yazan yazı belə,
Göz yaşımı qurutmadı…

Günay orta məktəbin onbirinci sinifində oxuyurdu. Gözəlliyi ilə bütün cavanların diqqətini cəlb edən bu qız heç kimə könül verməmişdi. Kimsə də cürət edib yaxınlaşa bilməzdi ona. Günayda belə xasiyyət var idi ki, kiminsə ondan xoşu gəldiyini bilsəydi, acığı tuturdu, əsəbləşirdi. Adicə baxışlarından hamı çəkinərdi. Elə bir baxmağı kifayət edərdi ki, dillənmək istəyənin sözü ağzında qalsın.  

Lalə gülünün əfsanəsi…(son)

…Padşah şikarını ovlayan dəli şir kimi nərildəyir, elə bil bu etdiyi iyrənc hərəkətdən qürur duyurdu. Qadın nə qədər çırpınsa da padşahın caynağından qutara bilməmiş, sonda məcburən özünü təslim etmişdi. İndi də otağın küncünə sıxılıb için-için ağlayır, əli ilə cırılmış paltarının yaxasını, ətəyini bir yerə yığmaq istəyirdi. Tez bir zamanda bu otaqdan çıxıb yuyunmaq, bədəninə çökən üfunət qoxusundan qurtulmaq istəyirdi. Qalxıb otaqdan çıxdı, qaçaraq evinə tərəf yüyürürdü ki, birdən zərblə çiyninə kimsə toxundu. Ayın göy üzündən süzülüb gələn işığında bu qaraltını tanıya bildi. Bu orta yaşlarında padşahın çox zülmünü, haqsızlığını görmüş keşikçilərdən biri idi. Həm də bunlar eyni eldən idilər deyə, bir-birlərinə arxa olardılar həmişə. Həmin kişi gördü qadın təlaş içindədir: 

Lalə gülünün əfsanəsi (2-ci hissə)

…Düz üç gün, üç gecə idi ki, müdrik qoca divarı oymaqla məşğul idi. Nəhayət, üçüncü günün tamamında istədiyi oyuğu açıb divarın o tayına keçə bildi. Gördü ki, yerdə huşsuz halda bir qadın uzanıb qalıb. Tez barmaqlarını su ilə isladıb qadının dodağına toxundurdu. Alnına, sinəsinə suda islanmış əski parçası qoydu. Qadın handan-hana özünə gəlib gözünü açdı. Başının üstündə ağsaqqal, nurani qocanı görüb gözlərini bir az da iri açıb:
– Yoxsa Allah səsimi eşidib canımı aldı? Yoxsa daha əbədi olan dünyaya qovuşmuşam?- deyə, təlaşla soruşdu.
– Yox, qızım, sakitləş, özünü ələ al. Ölməmisən, bura da cənnət deyil, elə əvvəlki cəhənnəm bildiyimiz zindandır.
– Bəs siz kimsiniz? Bura necə gələ bildiniz?
– Sən sakitləş, özünə gəl, hamısını danışacam sənə. Hətta səni arzularına da qovuşduracam.